این رشته کلاً از رشته های سخت کامپیوتری به حساب می آید. مانند بقیه رشته های کارشناسی، در این رشته هم باید بیست و چهار واحد پاس شود. درس ها در دانشگاه امیرکبیر، در حال حاضر عبارتند از:

مبانی امنیت اطلاعات که اصول اولیه و پایه ای لازم برای هر متخصص آکادمیک امنیت را آموزش میدهد و بسیار مفید و جذاب است.

معما شناسی کاربردی (Cryptology) که مباحثی شامل رمزنگاری و غیره در بر دارد و درس جالب و البته بسیار سختی است.

اصول طراحی پروتکل های امن که از نامش مشخص است، درس بسیار جالب و کاربردی و نسبتاً مشکلی است.

روش های صوری (فرمال) امنیت اطلاعات که درس بسیار عالی و مفید و نسبتاً سختی است و جز در دانشگاه کسی نمی تواند با مباحث آن آشنا شود.

سیستم های کامپیوتری امن که مباحث امنیت سیستم عامل در آن بررسی می شود.

امنیت دیتابیس که از نامش مشخص است.

بازار کار این رشته به نسبت بقیه شاخه های مهندسی کامپیوتر، بسیار خوب است. تقریباً در تمام صنایع IT ، صنایع نظامی، بانک ها، کلیه مراکز دولتی و هر کسب و کاری که از IT به عنوان ابزار اصلی کسب و کار استفاده کند، به متخصص این رشته نیاز است.

سوالی که بسیار پرسیده میشود این است که چه مقدار از این مطالب را در بازار کار میتوان به دست آورد، یا اینکه آیا در دانشگاه سیسکو و غیره هم درس میدهند و سوالاتی از این قبیل.

باید توجه داشت که نه آنچه در دانشگاه به دست می آید را میتوان تمام و کمال در بازار کار به دست آورد و نه آنچه در کار به دست می آید در دانشگاه تماماً قابل دست یابی است. تجربه من می گوید که این دو را باید با هم  تلفیق کرد. هدف دانشگاه، تربیت تکنیسین نیست، لذا در آنجا دوره سیسکو و CISSP و ... درس نمیدهند. دانشگاه کارشناس و محقق تربیت میکند. در دانشگاه دید و تبحر مهندسی به دست می آید. مثلاً یک تکنیسین امنیت حداکثر میداند که پروتکل kerberos چطور کار میکند و چگونه باید آن را در لینوکس راه اندازی کرد. اما مهندس امنیت، علاوه بر اینها، باید بداند که این پروتکل چه نقاط ضعف و قوتی دارد، و باید بتواند پروتکلی جایگزین Kerberos طراحی و پیاده سازی کرده و درستی و امنیت آن را با روش های دقیق مهندسی اثبات نماید.

از طرف دیگر،  تصویر کلی (به قول خارجی ها Big Picture ) ای که تجربه کار در یک رشته خاص در فرد ایجاد میکند، ممکن است در دانشگاه به سختی به دست آید.